Μικρασιατική καταστροφή: Τις πταίει;

Μικρασιατική καταστροφή: Τις πταίει;

Το ιστολόγιο αυτό δημιουργήθηκε για να αποτελέσει ένα πεδίο έρευνας, προβληματισμού ,δημιουργικότητας και συνεργασίας των μαθητών του Λυκείου. Δε φιλοδοξεί να δώσει έτοιμες λύσεις, ούτε οριστικές απαντήσεις για ζητήματα που καίνε και πληγώνουν ακόμη, και πολλές φορές δημιουργούν ισχυρές αντιπαραθέσεις. Φιλοδοξεί να κάνει τους μαθητές να σκεφτούν, να ψάξουν, να κρίνουν, να αμφισβητήσουν και γιατί όχι, να αρθρώσουν το δικό τους λόγο και άποψη. Και όλα αυτά μέσα από συζήτηση ,συνεργασία, αλληλεπίδραση.


Τρίτη 8 Ιουνίου 2010

Πολιτικές εξελίξεις στο εσωτερικό της Ελλάδας 1922-1923

Το τέλος της μικρασιατικής εκστρατείας δημιούργησε μια έκρυθμη κατάσταση στην Ελλάδα. Μέσα στη γενική εκείνη σύγχυση  διοικητές των στρατιωτικών τμημάτων της Χίου και της Μυτιλήνης επαναστατούν κατά της  κυβέρνησης στρέφοντας τα όπλα κατά της Αθήνας. Την ηγεσία αναλαμβάνουν οι συνταγματάρχες  Νικόλαος Πλαστήρας  και Στυλιανός  Γονατάς και ο αντιπλοίαρχος Δημήτριος Φωκάς. Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος Α΄ αναγκάζεται σε παραίτηση υπέρ του διαδόχου Γεωργίου και καταφεύγει στην Ιταλία όπου και πεθαίνει από καρδιακό επεισόδιο.
Σχηματίζεται η κυβέρνηση Κροκίδα και συστήνεται έκτακτο στρατοδικείο αν και έχουν λήξει οι στρατιωτικές επιχειρήσεις ή αίτιοι της κατάρρευσης του μετώπου, αλλά για να δικάσει πολιτικούς, όπου στη γνωστή Δίκη των Εξ το Νοέμβριο του 1922 καταδικάζει τελικά σε θάνατο τους θεωρούμενους ως "πρωταίτιους της τραγωδίας", Δημήτριο Γούναρη,  Πέτρο Πρωτοπαπαδάκη, Γεώργιο Μπαλτατζή, Νικόλαο Θεοτόκη και Γεώργιο Χατζηανέστη η θανάτωση των οποίων και εκτελέσθηκε αμέσως.
Στις εκλογές του Δεκεμβρίου 1923, μετά την αποχή των φιλομοναρχικών, σχηματίζεται κυβέρνηση Φιλελευθέρων, ο βασιλιάς φεύγει και ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου ανακηρύσσει τη δημοκρατία. Η συνθήκη της Λωζάνης 11 Ιουλίου 1923 κλείνει οριστικά την τραγωδία και επικυρώνει την οδύσσεια της άφιξης των προσφύγων εξαιτίας της ανταλλαγής των πληθυσμών που είχε αρχίσει με τη Σύμβαση για την ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας της 30ής Ιανουαρίου 1923  και τις δυσκολίες της ρίζωσης και κοινωνικής ένταξης στο σώμα της Ελλάδας, αφού οι «ανταλλάξιμοι» εκατέρωθεν δεν είχαν το δικαίωμα της επιστροφής στις πατρογονικές εστίες.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου